Скажы, мілы, чаму –
Толькі гляну я ў вочы твае –
Мне здаецца, што ноч прад сабою я маю?
Так глыбокі яны, як яна,
І так ясны, як зоркі яе.
Ажно часам я вочы свае прыжмураю...
Скажы, мілы, чаму
У глыбокае іх глубіне,
Як на кніжцэ патчас – так чытаць я гатова?
Уся глуб твайго сэрца у іх
Чорна-ясным атсьвеціцца дне,
Адабьецца ляпей і ясьней, як у словах...
Чаму с сілы усей
Часам хочэцца мне закрычаць:
Не глядзі – адвядзі ад мяне свае вочы!
Бо ўсё тое, што часам у іх
Мне удасца ўглядзець, прачытаць,
То мне разум, душу і ўвесь сьвет замарочэ?...
Не глядзі!... Я – ў сваю,
Ты ў сваю у старонку пайдзём;
Мы – чужые, чужымі і будзем век цэлы,
Хоць твой ўзгляд, як-бы бондар які,
Усе думкі мае абручом
У адзін круг скаваў, круг чароўны і цэлы...
Будзь здароў-жэ цяпер! –
Я іду – ўжо пара мне ісьці!
Не глядзі – ўжо і так душа поўна табою...
То, што ў сэрцэ ты мне зараніў,
Як той сьветыч – у цёмным пуцьці
Вудзе вечна ісьці і сьвяціць прада мною.
|
|
